Stoneiland

Eline: Zaterdag telde ik de uurtjes af, om 17u zou mijn mama en tante toekomen in de luchthaven. Vlak voor vertrek keek ik toevallig op de computer naar de vlucht die meldde dat er een vertraging was van 5u! Hunk, klopt dit wel? Vlug vergelijken met andere sites; de ene meldde ‘vliegtuig 2 dagen geleden geland’, de andere 5 uur vertraging… Help! Ik werd helemaal in de war, maar uiteindelijk bleek dus wel echter dat ze 5 uur vertraging hadden (vliegtuig was defect). De uurtjes aftellen duurde dus nog een poosje! Op de luchthaven was het nog lang wachten tot ik ze te zien kreeg. Uiteindelijk kon ik ze in de armen vliegen en vertelden ze na het bekomen dat er nog een verrassing was… Er kwam nog iemand achter. Ik wist niet wat ik hoorde en ik stond met mijn mond vol tanden te kijken.
Lees het vervolg hieronder…
Lisa: Zaterdagavond kroop ik vroeg in mijn bedje, nadat vrijdag een tof feestavondje was. Eline zou haar mama afhalen op de luchthaven De Zanderij en was rond 19u vertrokken. Na een lange 4 uur wachten omdat de KL0713 vertraging had opgelopen door een olielek. Enkele uurtjes later… Boink boink boink, hoorde ik op mijn deur om 00u15? Hu? Wie klopt er zo laat op mijn deur? Ik zag 4 schimmen, tiens? Ze zijn toch maar met drie? Amai, die geest lijkt wel goed op mijn mama! Ze heeft ook zo kort haar! Ben ik aan het dromen? Mama, wat doe jij hier? Na al deze vragen kwam ik uit mijn bedje en gaf ik mijn mama een grote verdwaasde knuffel en moest toch wel een traantje wegpinken. Zo onverwachts maar toch wel al lang geregeld, want inentingen en een paspoort regel je niet zomaar. Nog nooit was ik zo verwonderd in mijn hele leven. Nog altijd sta ik zo versteld dat mijn mama helemaal alleen naar Suriname komt. Zondag hadden we een tripje gepland en betaald voor 6 personen. Oei, nu mijn mama hier is zijn we met 7. Ze zal toch meekunnen, hé? Als mijn mama niet mee kan, ik ook niet. Tja! Had ik geweten dat ze kwam, hadden we wel voor acht geboekt. Gelukkig waren onze vrienden met 2 auto’s, waardoor er een plekje vrij was :) Joepie! Moeder en dochter, samen op 1 onverwachts maar zalig avontuur…
We hebben een fantastische uitstap beleefd. Vroeg in de ochtend vertrokken we richting het binnenland naar Stoneiland. Op het einde reden we door smalle verharde wegen door een stukje regenwoud, we hoorden prachtige zanggeluiden van vogels. Vroeger was Stoneiland een dorp met veel bomen. De mensen die er woonden zijn moeten verhuizen wegens een een opzettelijk overstroming voor het Brokopondo stuwmeer. Nu is het al meer dan 30 jaar een heel groot stuwmeer, groter dan de stad Paramaribo en zie je nog steeds de boomstammen van de vroegere woudreuzen in het water. Het is er P R A C H T I G! Na wat heerlijke zwempartijen tussen de stammen en enkele piranha’s, het zonnen en het heerlijke eten hadden we een boottocht. We vaarden kris kras door de vele stammen in het water. Fenomenale uitzichten, adembenemende natuur… Even later strandden we aan op een onbewoond eiland waar in de jungle een panter zit. Die kregen we natuurlijk niet te zien met al ons lawaai. Op het eilandje werden er fotoshoots gehouden en dat vonden onze 3 mannelijke Surinamers helemaal niet erg. Met veel plezier poseerden ze mee voor de foto’s. Tja, beetje genieten van de vrouwelijke aandacht?
Onze volgende stop, was een werkeilandje. Tiens, wat zijn ze hier aan het doen? Lange buizen, werkende mensen in 32 graden… Al snel werd er gezegd dat we geen foto’s mochten maken. 3 mannen hadden een eiland ontdekt waar men goud kan vinden. Braziliaanse gold diggers. Ja, zo’n 100 gram per week, waarvan ze 30 procent zelf mochten houden. Op hun blote voeten stonden ze op stenen, alle steentjes te overlopen en alle korreltjes goud apart leggen. Respect, alleszins, het deed me beetje denken aan een beschutte werkplaats, altijd hetzelfde, alleen hier, in 32 graden, zou ik het niet kunnen volhouden! Iedereen mocht een kijkje nemen bij de korrels goud, en dit was wel een ervaring. Na het bezichtigen van de goudkorrels stond er nog een flinke, spannende boottocht op het avontuur.
De terugrit met de boot tussen de stammen was een groter avontuur. Er waren grotere stammen en duidelijk wat meer, we vaarden dan ook een aantal keren tegen kleine stammen aan met de zijkant van de boot. We schoten een aantal keren in de lucht van het schrikken. Onze vingers moesten duidelijk in de boot blijven want dat kon anders wel eens pijnlijk aflopen, wat we ondervonden hebben, typisch! Ook vaarden we af en toe over een stam die net niet het water boven kwam. Maar onze colaman ‘Willy’ loodste er ons doorheen. Een bootavontuur om nooit meer te vergeten.

p.s. Foto's volgen later